Ang Pag-ibig ni Buwan

Nakatingin si Tau sa langit, tinatanaw ang isang maliwanag na bola. Maganda ngunit abot lamang ng mga mata. Naalala niya si Buwan, ngunit gaya ng bola sa langit… hindi na rin niya maabot ang dalagang dati ay parating nandiyan.



Hinahabol ng tingin ni Buwan si Tau, sinusundan habang ito ay nangangaso, sinasamahan habang ito ay nangingisda at pinagmamasdan habang ito ay nagpapahinga. Hindi mapigilan ni Buwan ang sarili kaya tinutulungan niya si Tau. Isang kumpas dito at lumalabas ang baboy ramo. Isang kaway doon at ang mga isda mismo ang lumalapit kay Tau.

Si Tau ay taga-lupa. Isang makisig na mandirigma ng kanilang tribu. Agad na nabighani ang diwatang si Buwan sa kanya ngunit kahit pa man parati niya itong sinusundan, hindi siya nakikita ni Tau. 

Minsan ay lumapit si Buwan kay Bathala at hiningi ang kanyang basbas upang gawin siyang kauri ni Tau. Nag-aalangan man, ibinigay ni Bathala ang kanyang basbas kay Buwan. 

Agad na hinanap ni Buwan si Tau at nang magkaharap, sinikap niyang magustuhan siya nito. Tumulong siya sa pangangaso at pangingisda at nangangalap rin ng kahoy upang gawing panggatong. 

Kahit na tao na, nanatili ang kapangyarihan ni Buwan. Mabilis ang nagiging pangangaso at pangingisda para sa kanila. Ngunit napansin niyang, inaako ni Tau ang tagumpay ngunit ganoon pa man, nangingibabaw ang pagmamahal niya rito. 

Nagpatuloy ang mga araw na sunod-sunuran si Buwan sa mga gusto ni Tau. Iniisip niyang maaring mamahalin na rin siya ni Tau gaya ng pagmamahal niya. 

Isang araw nakita ni Buwan si Tau na kasama ang dalagang si Amihan. Ipinakilala niya ito sa tribu na kanyang magiging kabiyak. Umiiyak at nagmakaka-awa si Buwan kay Tau na kahit kaunti ay mahalin rin siya nito ngunit sinabihan lamang siya nito na mas matimbang si Amihan.
Luhaang bumalik si Buwan kay Bathala. 

“Buwan, nais ko sanang sabihin sa iyo dati na walang mangyayari sa iyong paghahangad na mahalin ka ng iyong napupusuan. Kahit minsan, hindi maaring magtagpo ang dalawang mundo. Ikaw ay isang diwata at siya ay mortal,” pag-aamo ni Bathala. 

“Ngunit paano mawawala ang pagmamahal ko sa kanya, Bathala?” tanong naman ni Buwan.
“Hindi mo madidiktahan ang puso na makalimot, Buwan. Maari mo pa rin siyang mahalin kahit na hindi niya ito masuklian” sagot ni Bathala. 

“Nais ko na maibigay ang kaya kong ialay sa kanya kahit pa man hindi niya ito masuklian.”
Nakatingala sa kalangitan si Tau at pinagmamasdan ang bola ng liwanag. 

“Ikaw nga ba ‘yan, Buwan?” naitanong niya sa sarili. 

"Tau, mahal kita ngunit batid ko na hindi ako ang sa iyo ay makakapag-pasaya. Pilit ko man na kalimutan ka, hindi ko rin magagawa. Kaya mananatili ako, magbibigay ng liwanag sa mga gabing kailangan mo. 
Nawa'y sa mga panahong pinaka-madilim ang iyong gabi, maging sapat na ang alay kong liwanag.Alalahanin mo nawa minsan ang isang diwatang walang ibang hinangad kung hindi ang iyong pagmamahal. 
Hindi mo man masuklian, wala akong hinanakit. Ang nais ko ay makita kang maligaya kahit pa sa puso ko ang kapalit nito'y sakit."

Ang paglayo ni Buwan ay hindi nangangahulugang tumigil na siya sa pagmamahal kay Tau. Nariyan lamang siya, nakamasid at nagbibigay ng liwanag sa kanyang madidilim na gabi. Isang bolang tila napakalapit ngunit abot na lamang ng tingin.